Düşünür Bertrand Russell; “Dünyanın en büyük problemi, akılsız ve fanatik kişilerin kendilerinden son derece emin olması, buna karşılık zeki insanların sürekli şüpheler içinde olmasıdır.”  diye not düşmüş tarihe…

Dayanağı zayıf özgüven karşısında bilimin temel noktası şüphe ve merak duygusu!

Yetkin olmayan insanlar genellikle becerilerine aşırı değer biçme eğilimindedir. Bir doz fazlası cehalet kavramı ile yakınlaşır.

Liyakat bilgiyle, cehalet egoyla daha çok anılır. Liyakat cehaletle buluşamaz, aynı ekosistemde barınamaz bile… Bu noktada bulguları tanımlamadan olmaz.

Bilgi sessizdir, ego ise gürültülü…

Dunning Kruger sendromu; bir görevde yeterliliği düşük kişilerin yeterliliklerini abarttığı bilişsel bir önyargı varsayımıdır. Sendromu olan kişiler bilgi eksikliklerini egoları ile kapatmaya çalışırlar. Yüzeysel olarak her konuda fikri olan ama bilgisi olmayan…

Oysa bilmediklerini bilmek kendini bilmektir…

Liyakat en azından bir konuda uzmanlık demek…Liyakat sahibi olan akademik bilgi ve tecrübe ile öğrendikçe sorgular, sorguladıkça gelişir ve bilimsel akılla yoğrulur…

Cehalet kuralsız, disiplinsiz ve hep haklıdır. Liyakat ise hem süreç hemde emek ister… Özveri ve çaba ile beslenir tecrübe ile olgunlaşır…

Cehalet bulaşıcıdır ve çok kolay taraftar bulur, emek istemez…Bedelsizdir çünkü.

Sınırsız özgürlük ve bilmemenin yarattığı mutluluktur aynı zamanda cehalet…

Cehalet gün bugün der, liyakat bugünü yaşarken yarını da merak eder…

Liyakat sürdürülebilirlik adına yol haritasını belirlerken, cehalet popülist tercihlere boyun eğer, yolunu buna göre belirler… Cehalet biat sever ve duyguları istismar eder. Duymak istediğini söyler, görmek istediğini işaret eder.

Cehalet duran saatin günde iki kez doğruyu göstermesi gibi tesadüflere anlam yüklerken liyakat saatin çarkı tekrar nasıl döner diye çaba harcar…

Cehalet sadece sonuçla ilgilenir, liyakat sonuçları değiştirmek için sebepler üstüne kafa patlatır…

Cehalet makyavelist, liyakat demokrattır. 

Cehalet teksesli, liyakat çokseslidir. 

Cehalet azınlığın, liyakat çoğunluğun refahını hedefler.

Liyakat kazanan, cehalet kaybedendir… Aslında liyakat kazandıran cehalet kaybettirendir. Cehalet açmazdır, çıkmaz sokaktır.

Liyakat bilimsel akıldır, teknolojidir, yaratılan katma değerdir. 

Liyakatın yolculuğu refaha doğrudur, cehaletin ise açlığa ve sefalete…

Bir ekonomide kaynakları katma değer yaratmayan kalemlere aktarıp israf etmek cehalettir…

Bir ülkenin geleceği olan beşeri sermayeyi korumak için ekosistem oluşturamamak cehalettir…

Bir toplumun sağlığına, eğitimine, sosyo kültürel gelişimine önem vermemek cehalettir…

Bir ülkede hukukun üstünlüğünü eğip bükmek, güzel binalarla hukukun seviyesini anlatmak cehalettir…

Bir yönetim stratejisi olarak sürdürülebilir olmayan popülist politikalarla yön belirlemek cehalettir… 

Bir ürün alırken ürünün kalitesinden önce ambalajına göre tercih yapmak cehalettir…

Kafasını kuma sokup güvende olduğunu zanneden deve kuşu misali gerçekleri gizlemek sadece cehalet değil aynı zamanda aptallıktır. 

Cehalet sorundur, liyakat çözüm. Cehalet bölücüdür, liyakat toparlayıcı… Liyakat dil, din, ırk cinsiyet gözetmez…

Cehalet ortaçağ, liyakat bilgi çağıdır. Liyakat geleceği hazırlayan, cehalet tüketen…

Liyakat cehaleti tanır, tanımlar ve aslında geliştirebilir ama cehalet liyakatı tanımaz ve farketmez. En trajik cehalet ise liyakatı yok saymaktır.

Cehalet algıdır, liyakat gerçek…

Ne yazıkki kimse gerçeklerden ne heyecanlanır ne de hoşlanır…

Liyakat çok ciddi bedel, fedakarlıklarla dolu emek ve uzun bir süreç ister ama cehaletin topluma maliyeti çok daha yüksektir.

Cehalet kendine, liyakat topluma hizmet eder. Cehaletin faydası kişiseldir, ancak maliyetini toplum öder.

Çünkü cehaletin hiç bir şey vermediğini anladığınız an elinizde hiçbir şeyin kalmadığı andır…

Cehalete prim vermek sadece birikimlerinizi tüketmez, geleceğinizi de yok eder…