Evvel zaman içinde diye başlayarak bizi hayata hazırlayan masallarla büyüdük.
Zaman hızlıca geçip hayatın can yakan, içimizi acıtan gerçekleriyle yüzleşinceye kadar masallar çok iyi hissettirdi kuşkusuz. Sorunlar ve doğal afetler yaşamın bir parçası ama onlarla nasıl başa çıkmamız gerektiğini öğrenmek asıl önceliğimiz.

Bir deprem ülkesinin vatandaşları olarak coğrafyanın kader olduğunu biliyoruz ama sorumluluklarını yerine getirmeyen yetkililer neden var bunu bilmiyoruz. Yıllardır enkazlar ve canımızı yakan masum kayıplar neden sorularına ne makul bir yanıt ne de önlem adına bir adım ilerleme yok.

Ülkenin çok değerli insan kaynağı potansiyeli var ama bilgili olanların yetkisi, yetkili olanların bilgisi yok. Oturduğu koltuktan güç alan çok, değer katan az.
Liyakatı yok saymanın kurumları, kolonsuz binalar gibi nasıl savunmasız bıraktığını gördük.

Ülkenin maddi kaynakları var ama akılcı tercihler yok.
Keyfi harcamalara bütçe var ancak yaşamsal sorunların çözümüne yok.
Borç çok ve akılalmaz bir israf var ama tasarruf yok. Yüksek maaş alan çok, hak eden yok. Kişisel çıkarlarının peşinde koşan çok, toplumsal faydayı önceleyen az var çok yok.

Tutmayan hedefler var, hesap veren yok.
Büyüme var ama gelir dağılımında adalet yok.
Sokakta enflasyon var, istatistikte yok…
Yangın var, söndürme uçağı yok. Aslında var ama ısrarla yok diyenler çok.
Üniversite çok var ama bazılarında ne bir araştırma ne de bir kıvılcım yok.
Sözde itibar var, özde yok.

Gayrimenkule dayalı ekonomi var ama kentsel dönüşüm için toplanan deprem vergisi ortada yok.
Rantsal dönüşüm var, kentsel dönüşüm yok.
Fay üstünde yapılaşma çok ama onay verenler ortada yok.
İmar affı var, kusuru giderilen bina yok.
Makyajlı bina çok ama depreme dayanıklı olması için doğru yolu izleyen yok.

Kural var, uygulayan yok.
Kusur var, denetleyen yok.
Para kazanmaya odaklanan çok ama insanların yaşam hakkını önceleyen yok.
Avrupa’nın bütününde 25 bini aşkın müteahhit varken, Türkiye’de 400 binden fazla ama mesleki yeterlilik kriteri yok!

Kağıt üstünde olan denetim fiili olarak var mı, farkındalık yok ama her şey yolundaymış gibi davranan çok.

Afet var ama çocukluğumuzda olduğu gibi yaralarımızı saran Kızılay yok.
Kızılay’da çadır var, deprem bölgesinde yok!

Devlet nerede diyen vatandaşı duyan yok ama parmak gösteren çok.
Toplumun vicdanı var ama güçlü organizasyon yok.
Hamaset var ahlak yok, çürümüş zihniyete dayalı söyleme güven yok.
Halkın çoğunda olan feraset yöneticilerin bir bölümünde yok…
Biat var, liyakat yok.

Enkaz var, hazırlık yok.
Feryat çok dinleyen yok.
Sorun var sorumlu yok, suç var suçlu yok.

Bir tek insanın canından daha değerli değil kuşkusuz ama depreme dayanıklı bina yapmanın maliyeti yıkıldıktan sonra yeniden yapmaktan daha yüksek değil…

Soru çok ikna edici yanıt yok…
Enkaz altında binlerce masum can var, tek istifa yok.
Söylenecek daha çok şey var ama kelimelerin anlamı yok…

Hayat pamuk ipliğine bağlı… bugün var, yarın yok!

Bir varmış bir yokmuş,
Yaralar henüz kapanmamışken bile yaşananları normalmiş gibi anlatanları dinleyen yokmuş…
Hızlı, ucuz ve kolay yolu seçen fırsatçılar acı çektirirmiş.
Algılar değil gerçekler yaşatırmış. Değişmeyen tek şey değişimmiş.

Unutmadan,unutturmadan normalleşmek hepimizin ihtiyacı…
Bir kez daha anlaşıldı ki yaralarımızı sarmak için bilim tek ışığımız, bilim insanları rehberimiz.

Söylemleriyle değil eylemleriyle bilimi referans alanlarla kalın, güvende kalın…
OE